تا حالا شده در آخر شب بشینیم و یه کم با خودمون و خدای خودمون خلوت کنیم؟
چه قدر نمازهای صبحم قضا شده؟! چه قدر شده که صبح برای رفتن به محل کار یا دانشگاه دیرم شده و بدون در نظر گرفتن حق دیگران سوار تاکسی و مترو و اتوبوس شده ام؟
چه قدر شده که حق و ناحق سر دیگران داد زدم؟ چه قدر شده با نگاه های تیز و کلام درشت دل دیگران را به درد آوردم؟
چه قدر شده که کنترل نگاهم را به دست شیطان دادم تا به هر سمت و جهتی که می خواهد بچرخاند؟
چه زمان ها که به خودم و دیگران خواسته و ناخواسته ظلم کردم!
وقتی با خودم روراست میشم، به این نتیجه مهم می رسم که ما آدمیان در رهگذر زندگی و در جای و جای و نقطه نقطه آن ، زیاد به خطا می رویم و معصیت می کنیم، و در موقعیت هایی هم به بیراهه کشیده می شویم و شاید این طبیعت انسان است که فراموشکار است و فراموش می کند که از کجا آمده، بهر چه امری آمده و به کجا خواهد رفت و در این راه چه وظیفه ای دارد؟
اما نمی دونم چه جوریه که همیشه بعد از همه ی این خطاها و گناه ها یه حس پشیمانی به سراغم میاد، یه عذاب وجدان قشنگ که مرتب به من تلنگر می زنه که به ندای من لبیک بگو تا نذارم در منجلاب و باتلاق گناه غرق بشی!!!
خودمونیم ، گاهی هم شده که خوشبختانه به این نداها پاسخ مثبت داده ایم و استغفار کردیم و عزم خود را جزم کردیم که تکرار گناه نداشته باشیم اما خوب قبول کنید خیلی سخته!!!
پاسخ شما به این سوال خدا چیست؟
چه کسى جز خدا گناهان را مىآمرزد؟
بسیار گفته ایم: “أُطلبُ العَفوَ، إِذا العَفوُ نَعتٌ لِکَرَمِکَ”که ای باری تعالی، ای بلند مرتبه؛ بخشش نمایش کرم توست و ما هیچ از متاع ناچیر دنیا نمی خواهیم جز غفران و بخشایش تو.
که خودت در مصحف شریف گفته ای که: ” وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ
و آنان که چون کار زشتى کنند، یا بر خود ستم روا دارند، خدا را به یاد مىآورند و براى گناهانشان آمرزش مىخواهند- و چه کسى جز خدا گناهان را مىآمرزد؟ و بر آن چه مرتکب شدهاند، با آن که مىدانند [که گناه است]، پافشارى نمىکنند.
با خواندن یک روایت چراغی در دلم بیش از پیش روشن شد ، آن جا که حضرت علی رضی الله عنه می فرمایند: “کَانَ فِی الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ, وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَکُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ، أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ ص، وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِی فَالِاسْتِغْفَارُ
بر روى زمین دو پناهگاه از عذاب خدا موجود بود: یکى از آن دو از میان ما رفت، اما آن دیگرى باقى است. پس آن را از دست مدهید و در آن آویزید، پناهگاهى که از میان ما رفت رسول خدا (صلی الله و علیه وآله) بود، و پناهگاه باقى، طلب آمرزش از خداى آمرزگار است.
ای خدای مهربون همین که درهای توبه را به روی من نمی بندی و محدودیتی در پذیرش در درگاهت وجود نداره ازت ممنونم ؛ می دانم که می دانی آن جا که جهل به سراغم می آید و عمل قبیحی مرتکب می شوم ، از سر عداوت و لجاجت با امر تو نیست؛ بلکه من ضعیفم.
من جز تو چه کسی را دارم که در لحظاتی که بار گناهان، پشتم را می فشارد فریاد بزنم و تنها و تنها تو را بخوانم و
بگویم : العفو العفو العفو!!! . تو چه شیرین پاسخ خواهی داد:
باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ
رباعی ابو سعید ابوالخیر
تا به حال شما این شیرینی را امتحان کرده اید؟
پاسخ شما به این سوال خداوند چیه که چه کسى جز خدا گناهان را مى آمرزد؟
نویسنده : زهرا اجلال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر